სად გადის ზღვარი?
მაგალითად, ცნობისმოყვარეობასა და უზრდელობას შორის , ან ზრუნვასა და აბეზრობას
შორის, ან სიყვარულსა და ეგოიზმს შორის.
რატომ გვიჭირს ქართველებს ამ ერთი შეხედვით მარტივი,
თითქოს არაფრის მომცემი და უმნიშვნელო ხაზის გავლება.
რატომ არ ვუფიქრდებით, რამდენი ჩვენდაუნებური ტკივილი,
დისკომფორტი, შეურაცხოფა შეგვიძლია მივაყენოთ სხვებს ჩვენი ვითომ და უწყინარი საკუთარი გადმოსახედიდან ჩვეულებრივი კითხვებით,
რჩევებით, ზრუნვითა თუ ფსევდო სიყვარულით.
რატომ გვაკლია სულის სიფაქიზე, გულის სიბრძნე და გონების
სიფხიზლე, რომ სხვას არ ვატკინოთ.
იქნებ ეს ჩარჩოებ
აყრილი, უცერემონიო, უტაქტო საქციელი ჩვენი გაუნათლებლობის, უწიგნურობის და უგულისყურობის
ბრალია.
რატომ ვამართლებთ
უზრდელობას ცნობისმოყვარეობით, აბეზარ საქციელს ზრუნვით და ეგოისტურ დამოკიდებულებას
სიყვარულით.
მოდით გავავლოთ ზღვარი, ჩავსვათ ჩარჩოებში ჩვენი ქმედებები
და ზრახვები.
ნუ ვეცდებით სხვის სულში ხელების ფათურს, ნუ დავარღვევთ
სხვა, თუნდაც ძალიან ახლობელი ადამიანების პირად სივრცეს, ნუ ვეცდებით მოვახვიოთ თავს
ჩვენი აზრები და გამოცდილებები.
მერწმუნეთ ამით ბევრ ადამიანს ავარიდებთ ტკივილს და
წყენას.
ზრუნვის მოტივით ეგოიზმის გამართლება :(
ReplyDeleteძალიან ნაცნობია.
ალბათ ბევრი წელი სჭირდება ჩვენს საზოგადოებას ამ თემებზე დასაფიქრებლად.
როგორი სრულყოფილი იქნებოდა გარემო, სადაც ვცხოვრობთ ამ მანკიერებების არარსებობის შემთხვევაში;
ReplyDeleteალბათ სწორედ ადამიანების ამ ერთმანეთისთვის გამაღიზიანებელ თვისებებშია, რაღაც დაურღვეველი კანონზომიერება (ანუ სხვანაირად არ გამოდის:)), როგორც ჯაზი რომელიც თავიდან ქაოტური და ხმაურიანია, შემდეგ კი ხვდები რომ ის სწორედ ასე უნდა ჟღერდეს რომ შენარჩუნდეს ჰარმონიულობა..